Allereerst harstikke bedankt voor alle leuke reacties op mijn blog! Het is erg leuk jullie reacties te lezen. De tijd gaat zo snel hier. Mijn vorige blog is alweer ruim twee weken geleden. De tijd lijkt veel sneller te gaan dan in de eerste paar weken in Amerika. Ik denk dat dit komt omdat ik me steeds meer thuis begin te voelen. Als ik terug kijk naar het begin, en dit is ruim twee maanden geleden, was alles behoorlijk onwennig. Er kan zoveel veranderen in twee maanden! Ik heb een goede band met de kinderen, ik maak nieuwe vrienden en ik begin de weg te kennen in DC. De afgelopen weken heb ik nauwelijks nog heimwee gevoelens gehad. Ik begin te wennen aan mijn leven hier, maar ik blijf het ook bijzonder vinden. Als ik op de snelweg het Washington Monument dichterbij zie komen (en de rest van de prachtige stad) voel ik me een gelukkig mens. Tot ik in de file sta dan.. Er staat werkelijk altijd file! Vaak kies ik daarom lekker voor de metro, die me vanaf mijn huis in 20 minuutjes naar de binnenstad van Washington DC brengt. Ik vind Washington DC een heerlijke stad. Niet te groot, overzichtelijk, mooie monumenten en altijd wel iets te doen. Na twee maanden heb ik nog lang niet alles gezien want ik ben nog niet eens aan Georgetown toegekomen. Ik heb me laten vertellen dat dit een van de leukste wijken is in DC.

Mijn eerste werkweek van de afgelopen twee weken was een normale week. Alles verliep volgens de planning, op 1 langere werkdag na omdat J. naar het ziekenhuis moest voor buisjes in zijn oren. Een ingreep van gelukkig maar een paar minuten. Hij was stiekem volgens mij wel een beetje zenuwachtig (het was de tweede keer dus hij wist wat er ging gebeuren), maar kwam stralend weer thuis! Hij was zo trots dat hij het enige kindje in het ziekenhuis was die niet had gehuild die ochtend. De rest van de dag genoot hij van de aandacht alleen. Samen met de lego spelen, lunchen en daarna bordspelletjes en naar de bibliotheek. Mijn avonden bracht ik vooral door in de sportschool. Het weer is heerlijk hier! Veel zon, erg warm (30 graden!) en dit vind ik met airco in huis niet vervelend ;)
Vrijdag vertrok mijn hostmoeder voor een week naar California voor haar werk. Dat was toch wel gek, een week zonder haar in huis. Ik denk dat in een heleboel gezinnen de moeder toch wel de persoon is die leven in de brouwerij brengt. Zo ook hier. Het was een stuk stiller. Zaterdag was ik de hele dag op pad. Ik ging lunchen met twee au pairs en daarna shoppen in Tysons Corner.

Zaterdagavond bleef ik thuis en stonden de kinderen op mijn deur te kloppen ‘mogen we binnen komen?’ Ze wilden even kletsen. Ik was net een film aan het uitkiezen op Netflix dus toen wilden ze natuurlijk niet meer weg. Ik vond het eigenlijk wel gezellig, dus ik zette iets leuks en leerzaams op, Planet Earth, want de kinderen zijn dol op natuur en dieren. Geweldig vonden ze het. Tv kijken op mijn kamer. ‘ Oh, we gaan nu naar Afrika’ was het als we in de serie naar een ander continent ‘vlogen’ . Zondag ging ik voor een picknick naar de Botanic Garden in DC. Lekker genieten van het mooie weer.

Zondagavond ging ik met mijn hostvader en de kids uit eten en toen was het weekend alweer voorbij. Buiten de deur eten kan ik wel aan wennen, haha. Het is hier veel normaler dan in Nederland om veel uit eten te gaan. Normaal ging ik af en toe met een vriendin in de stad eten en soms met mijn gezin, maar dat was het. Hier wordt er in het weekend volgens mij amper gekookt. In de afgelopen twee weken heb ik vier keer in een restaurant gegeten.. Niet verkeerd!

Afgelopen week was dus iets anders, zonder mijn hostmoeder thuis in de avonden. De kinderen stonden elke avond voor mijn deur maar dat vond ik niet erg. Natuurlijk kon ik me voorstellen dat ze hun moeder misten en ik vond het leuk dat ze nu naar mij kwamen om even te kletsen en een knuffel te halen. Het is fijn om te merken dat er in twee maanden inmiddels een goede band is ontstaan. Woensdagavond kwam L. mijn kamer in vragend ‘Ghislaine, weet je waarom mijn gezicht nat is?’
‘ Nee’
‘Dat komt omdat ik gehuild heb’
Ik vond het zo lief dat ze me kwam vertellen waarom ze niet helemaal in haar hum was. Daarna mochten ze allebei nog even een kwartiertje TV bij me komen kijken. Ook deze week was het een warme week dus we maakten zelf ijsjes (dit vond L. helemaal geweldig, ze vertelde het iedereen op school), we gingen wandelen in een park en de kinderen speelden buiten in een opzetbadje.

Woensdag ging ik naar een universiteit om te kijken of ik hier psychologielessen kan volgen. De prijzen waren niet normaal en dit is de goedkoopste school in de regio! Zo jammer.. Het wordt daardoor onmogelijk gemaakt om echt leuke lessen te vinden die ik kan bijwonen. Ik moet zes credits behalen om mijn au pair programma te voltooien en ik wil zo graag iets doen met betrekking tot mijn maatschappelijk werk opleiding. De enige optie die ik nog heb om iets met psychologie te doen is een professor van een universiteit benaderen om toestemming te vragen de colleges gratis bij te wonen. Ik doe dan geen examens, maar maak wel de uren die nodig zijn om mijn credits te behalen. Ik hoop dat dit lukt! Dat was best spannend trouwens, alleen naar een Amerikaanse campus! Het was groot, er waren heel wat gebouwen en het schoolsysteem zit hier toch wel anders in elkaar.
Donderdagavond ging ik naar een boekhandel. Dat vind ik een van de leuke dingen hier in Amerika. Mensen gaan naar Barnes & Noble, waar 9 van de 10 keer een Starbucks in zit, om vervolgens een boek te lezen of uren rond te neuzen in de boekenkasten. Dat leek me ook wel eens fijn dus ook ik heb dat op donderdagavond gedaan en ik vond het heerlijk! Op mijn gemakje wat boeken doorspitten, koffie erbij, even wat tijd voor mezelf.
Zaterdag was het weer tijd voor een picknick! Deze keer vlakbij het Washington Monument. We waren met vijf meiden en iedereen nam eten mee. En daarna natuurlijk weer Starbucks.. Daar gaat al mijn geld weer.

In de avond ging ik een hapje eten met een andere au pair om onze plannen voor een citytrip naar Philadelphia te bespreken. Zondag was het moederdag! Gek om zo ver weg te zijn van mijn eigen moeder. Mijn hostfamilie had me uitgenodigd voor hun moederdag brunch. We gingen naar een Mexicaans restaurant in DC en hebben daar heerlijk gegeten. Ik waardeer het zo dat ze me ook voor dit soort familiegelegenheden uitnodigen.

Nu ik hier langer ben merk ik dat ik over steeds meer dingen na ga denken. Dat komt omdat dingen nu gaan opvallen. Culturele verschillen. Dingen die ik leuk vind of juist niet. De opvoeding van de kinderen. Mijn doelen de komende maanden. Maar ook mijn toekomst na dit avontuur. Er is zoveel om over na te denken! Er zijn een heleboel dingen die ik hier leuk vind. De openheid en vriendelijkheid van de mensen, de behulpzaamheid, de natuur, maar ook de stad zo dichtbij. De winkels die elke dag tot ’s avonds laat open zijn, de Starbucks om elke hoek, de verschillende nationaliteiten die je hier tegen komt, de parken waar iedereen komt relaxen of komt sporten. Er zijn zoveel leuke dingen. En ik kan genieten van alle kleine dingen. Zelfs boodschappen doen vind ik hier leuk, gewoon omdat het anders is. De winkels zijn zo groot!
Maar er zijn natuurlijk ook dingen die ik niet leuk vind. Het slechte eten, de enorme prijzen (echt niets is goedkoop, op de outlets na), het gedrag van mensen in het verkeer en de lange werkdagen. Werkdagen van 9 AM tot soms 9 PM! Ik zou niet met deze mensen willen ruilen. Natuurlijk maakt niet iedereen zulke lange dagen, maar als je een goede carrière wilt heb je dit vaak niet meer voor het kiezen. En als je eenmaal aan de top bent kun je niet meer terug. Dan is het hard werken of stoppen. En die dingen zetten me aan het denken. Wat vind ik belangrijk in het leven? Natuurlijk is een goede carrière belangrijk en dit is een van mijn doelen wanneer ik weer in Nederland ben, maar ten koste van zoveel? Ik denk persoonlijk dat het leven te kort is om continue bezig te moeten zijn met je werk en er zo weinig tijd over blijft voor familie, vrienden en het doen van leuke dingen. Veel Amerikanen zijn harde werkers. De winkels die tot laat open zijn vind ik heerlijk, maar het zijn wel andere mensen die hiervoor zorgen. Ik zie in dat ik best mag waarderen wat ik heb (en had in Nederland). De opvoeding van de kinderen is zo’n ander onderwerp om over na te denken. Want uiteindelijk ben ik de au pair, geen ouder, maar ik breng wel uren per dag met de kinderen door. Ik heb soms een bepaalde mening, maar ik ben niet de opvoeder. Dat is soms best lastig, want gebeurtenissen kunnen bij mij gevoelens oproepen maar het is niet mijn taak om me met bepaalde zaken te bemoeien en dat wil ik ook niet. Ik wil professioneel blijven en wil en kan me niet bemoeien met andermans gezin. Ik denk tijdens mijn werk wel aan wat de ouders belangrijk vinden en let er op dat de kinderen beleefd zijn en zich netjes gedragen omdat ik weet dat de ouders dit willen. Bepaalde normen en waarden vind ik belangrijk om door te geven maar ik weet dat de ouders er ook zo in staan dus dat is goed. Au pair zijn is toch een hele ervaring. Je woont in een ander gezin, zorgt elke dag met liefde voor andermans kinderen en je krijgt een band met de hele familie. Er komen veel gevoelens bij kijken, maar naast een lid van het gezin ben je ook een werknemer. Dat is toch iets anders dan na je werk naar huis gaan, maar dat is een mooie en bijzondere ervaring.

En dit werk zet me dan ook weer aan het denken over hoe ik het later zelf aan zou pakken. Van veel andere au pairs hoor ik dat ze nu zien hoe ze het zelf vooral niet zouden doen. In mijn hostfamilie is respect voor anderen heel belangrijk. Normen en waarden spelen een grote rol in de opvoeding en er is veel liefde in het gezin. Veel dingen waar ik me allemaal in kan vinden en het zien in een andere familie kan ik ook weer van leren. Het zijn allemaal zulke lieve mensen, ook de opa en oma van beide kanten. De ouders van mijn hostmoeder komen uit India, dus er komen heel wat culturen bij elkaar in ons gezin momenteel. Dat vind ik zo leuk! Opa en oma nemen steeds Indiaas eten mee om te proberen. Binnenkort ga ik met de oma een keer koken om wat gerechten te leren maken. En in DC wonen zoveel mensen die in een ander land geboren zijn. Aan verschillende culturen geen gebrek!
Natuurlijk zijn er ook dingen die ik zelf anders zou doen qua opvoeding of leefstijl en het is leerzaam om dat nu te ervaren. Ik zou in de toekomst niet deze enorme lange werkdagen willen maken en daardoor zoveel van mijn kinderen missen. Niets is goed of fout, laat ik daar duidelijk in zijn, maar geen 60 uur per week werken zou gewoon mijn voorkeur zijn. Een au pair is super voor de kinderen, maar in mijn eigen gezin zou ik liever wat meer zelf doen.

Ik heb absoluut geen spijt dat ik heb gekozen om een jaar naar Amerika te gaan. Het is leuk en leerzaam en er gaat nog zoveel moois komen. Gisteren heb ik een weekendje New York City geboekt voor eind mei. En ik heb geen idee met wie ik ga. Er wonen wat meiden van de introductieweek in NYC die ik misschien weer kan zien. Misschien ga ik wel alleen! Ik zie het wel. Ik wil na wat weekenden in DC graag weer meer op pad buiten DC en meer zien van de Verenigde Staten. En een keer alleen reizen krijg je niets van.

Geniet van het lange Hemelvaart weekend!

Liefs,

Ghislaine