Na anderhalve week is het weer tijd voor een blog! Ga er maar even goed voor zitten, ik heb flink wat foto's toegevoegd om je een goed beeld te kunnen geven. Als ik te lang wacht met het schrijven van een blog kan ik simpelweg niet meer herinneren wat ik allemaal heb gedaan, omdat ik zo veel weg ga. Want als ik zelf niet op pad ben, neemt mijn hostfamilie me weer ergens mee naar toe. Zo namen ze de laatste dag van de springbreak allebei vrij om een dag naar Baltimore te gaan, een erg leuke stad een uur hier vandaan. Helaas was het uitgerekend deze dag slecht weer, maar dat mocht de pret niet drukken. We liepen langs te haven en gingen gezellig ergens lunchen. Vervolgens gingen we naar het aquarium en dat zat erg leuk in elkaar! Met een roltrap ging je naar de verschillende verdiepingen en vanuit de bovenste verdieping kon je mooi naar beneden kijken.

Op de terugweg helaas veel file. Het was het weekend voor pasen dus het was een gekkenhuis op de weg. Dat bezorgde me enige stress, want ik had om half zeven afgesproken met twee meiden in DC omdat we naar onze eerste basketbal wedstrijd zouden gaan! Gelukkig was ik er op tijd en was mijn hostfamilie zo lief mij voor de deur van het Verizon Center af te zetten. De wedstrijd was zo leuk! Ik kijk normaal nooit naar sport op tv (behalve het WK) omdat ik dat saai vind, maar dit was erg gaaf! En helemaal Amerikaans! Cheerleaders, muziek, groepsmascottes, dansen om op het beeldscherm te komen. De avond sloten we af in een sportbar.



Zaterdag ging ik naar DC, waar ik had afgesproken met Simone. We gingen eerst naar de pillow fight. Honderden mensen kwamen om 3 uur naar het Washington Monument om elkaar met kussens te lijf te gaan. Wij vonden kijken ook een prima idee ;)
We aten lekker bij Vapiano en gingen daarna naar Waterfront in DC, waar ik half 9 vuurwerk zou zijn vanwege het Cherry Blossom Festival (terwijl er nog steeds maar ongeveer 3 bomen in bloei stonden..). Het vuurwerk was prachtig! De reis naar huis wat minder. Heel DC ging na het vuurwerk met de metro naar huis. Het was koud en we moesten ver lopen naar het metrostation dat niet vergeven was van de mensen. Maar ook dat kwam natuurlijk allemaal weer goed!









Zondag was het Pasen, dus het was tijd om paaseitjes te zoeken en veel te eten! We gingen naar de familie van mijn hostmoeder, waar we werden opgewacht met een ENORME hoeveelheid voedsel. Zaterdag vuurwerk, zondag al dat eten en champagne. Ik had het gevoel dat het kerst en oud en nieuw was. Het was erg gezellig en iedereen geeft me het gevoel dat ik onderdeel van de familie ben. Maandag was het tijd om weer aan de slag te gaan. Dinsdag was L. ziek dus ze bleef thuis. Ziek zijn is niet erg zegt ze, want dan krijg je meer liefde en knuffels. Woensdag begon het normale ritme weer en ging iedereen weer naar school. Ik ben mijn gezonde levensstijl weer aan het oppakken (dat lukte de eerste maand echt niet met al dat nieuwe, ongezonde, eten waar je toch van wilt proeven) dus op woensdag ging ik weer naar mijn zumbales. Donderdag stonden de cherry blossom trees bijna helemaal in bloei, dus dat wilde ik toch alvast bekijken. Ik besloot na mijn werkdag de fiets te pakken en naar DC te fietsen. 10 miles naar de stad klinkt prima te doen en dat is het ook (zeker omdat ik thuis veel fietste voor mijn werk), maar je moet ook weer terug.. Arlington is heuveltje op, heuveltje af. En het zijn flinke heuvels! Dus toen ik in DC aankwam voelde ik me prima, maar die laatste kilometers naar huis waren echt niet leuk meer! Ik kon niet meer, maar ik moest en zou blijven fietsen. Ik fietste de fietsroute door Arlington dus er zaten allemaal sportieve jonge mannen op de fiets en ik ging ECHT niet die heuvels oplopen en voor gek staan op dat fietspad ;) Toen ik thuis de afstand omrekende zag ik dat het 32 kilometer was, dat klinkt toch iets verder dan 20 miles. Ik was trots op mezelf al zeg ik het zelf en ik had alvast de cherry blossoms gezien! Ik heb me laten vertellen dat ze dit jaar erg mooi zijn. Normaal staan niet alle bomen tegelijk in bloem, maar nu wel. Rond de tidal basin staan 2000 bomen, dus je kunt je wel voorstellen dat dit een heel mooi gezicht is.





Vrijdag had ik een afspraak met de personal trainer op de sportschool. Ik had nog nooit hulp gevraagd in een sportschool, maar het is zo fijn om met iemand een goede work-out te bespreken. Dus nu wordt het weer normaal eten en goed sporten voordat ik in een spekkie verander, aldus mijn broers. Afgelopen zaterdag was het weer tijd voor een parade. Ik had mijn wekker al om zever uur gezet om op tijd naar de stad te gaan. Het was namelijk het laatste cherry blossom festival weekend. De parades zijn ook heel anders dan in Nederland. Het is heel erg gefocust op Amerika. De politie doet mee, de brandweer, fanfares, maar weinig echt spectaculaire dingen. De sfeer is natuurlijk goed. Met zijn allen in het mooie DC kijken naar de parade, in het zonnetje.







Na de parade ging ik gelijk naar huis, want om twee uur zou ik met een aantal meiden vertrekken naar Annapolis. We gingen naar het international ball van de Naval Academy. En dat was.. awesome! Het was in een grote zaal, bijna een soort stadium, mooi versierd en met gratis hapjes en drankjes (geen alcohol, iedereen lekker nuchter en dat is heerlijk als je het mij vraagt). Om half negen werd de dansvloer geopend. Daar stonden we dan.. een paar meiden bij elkaar, allemaal afvragend hoe de avond door te komen zonder man om mee te dansen want veel Naval Academy studenten hadden een date meegenomen. Maar al binnen een paar minuten werd dit probleem opgelost, want er kwamen een aantal leuke jongens op ons af om te dansen. Alle studenten moesten in hun pak die ze ook moeten dragen op de Academy. Ik hou ervan! Iedereen mooi aangekleed maar toch een goed feest. Ik heb de hele avond heerlijk gedanst met een aantal studenten. Een van de jongens gaf me een tour over het terrein van de Naval Academy. Ook wel eens leuk om weer eens een gesprek te hebben met een man. Ik zit in zo’ n vrouwenwereld nu. Alleen maar au pairs, allemaal dames. Na al die weken sta je bijna te juichen om eens een man te zien en te spreken. Dat is toch weer anders dan alleen praten over het leven van een au pair. Helemaal happy stonden we na een paar uur weer buiten. Wat een leuke avond was dat!


Here we go!




We hadden een motel in Annapolis geregeld, om de volgende dag de stad te kunnen verkennen. Annapolis is klein, maar zo leuk! Het is een heel gezellig, mooi stadje met veel leuke restaurantjes. Ook kun je overdag de Naval Academy bezoeken.







Einde van de dag reden we weer naar Arlington. Het thuiskomen was zo leuk. Ik had de auto geparkeerd en liep met mijn koffertje richting het huis. Opeens ging de deur open en daar stonden de kinderen met een grote lach op hun gezicht. Ze waren allebei helemaal enthousiast en wilden me helpen met mijn spullen. Wat zijn het toch schatjes. En ze spreken inmiddels al wat Nederlandse woorden! Dat vinden ze erg interessant. Het is constant 'hoe zeg je ... in het Nederlands?' Vijf minuten na het thuiskomen stond ik weer buiten. We gingen naar de tidal basin om de cherry blossom trees met zonsondergang te bekijken, erg mooi! Daarna hebben we heerlijk sushi gegeten.

Wat een leven als ik het terug lees.. Natuurlijk is niets perfect, laat ik je even uit die droom helpen. Bij dit avontuur komen heel wat emoties kijken. Het ene moment voel ik me zo gelukkig en gezegend met deze kans en geniet ik enorm, het andere moment mis ik mijn familie, vriendinnen en eigen land en voel ik me verdrietig. Die moeilijke momenten heb ik vooral als ik niet bezig ben of specifieke dingen die me doen denken aan mijn leven in Nederland. Heimwee is vreemd. Soms komt het ineens even op zetten terwijl alles hier zo goed gaat. Aan de andere kant geeft het ook weer wilskracht. Ik wil er niet aan toe geven Ik wil er alles uit halen wat er in zit. Momenten is oké, maar het mag mijn dagen niet negatief beïnvloeden. En dus ga ik er weer op uit (alleen of met andere meiden) of stap ik op mijn fiets naar DC terwijl iedereen me voor gek verklaard dat ik zo’n eind ga fietsen. En het werkt! Ik voldoe aan alle statistieken die verteld werden door InterExchange.. Tussen drie en vijf weken komen de heimwee gevoelens, welke je moet bestrijden met bezig blijven. Het klopt allemaal. Ik denk dat dit ook de momenten zijn waardoor je groeit als persoon. Je doorzettingsvermogen wordt op de proef gesteld. Ik zou ECHT niet naar huis willen! Ik maak zo veel mooie dingen mee en de meeste tijd voel ik me zo goed. Ik had deze kans nooit willen missen en ik ontmoet zoveel leuke mensen hier.

Dit was mijn verhaal weer voor de komende week! Dank je voor het lezen!! Binnenkort probeer ik ook wat filmfragmenten te monteren in 1 filmpje, zodat ik dat ook op deze blog kan plaatsen. Tot snel en van jullie leuke reacties word ik altijd blij!

Liefs,

Ghislaine